En van je hela hola houd er de moed maar in!
Wie kent dit liedje niet? Nieuwsgierig als ik ben heb ik geprobeerd er meer informatie over te vinden maar niks hoor. Toch kent (bijna) iedereen deze zangregel om op weg naar het einddoel, de moed niet te verliezen.
Dit is de allereerste blog van 2021. Ik moet eerlijk zeggen dat ik te weinig tijd en te weinig inspiratie had om weer eens een blogje te schrijven. Ik wilde ook geen blog over Corona schrijven, want ik wilde jou, lezer van deze blog nu juist eens even een momentje van ontspanning bieden, even geen viruspraat. Maar ja, op het dieptepunt van de pandemie kan ik er eigenlijk niet langer omheen. Dus, op het moment dat een heuse sneeuwstorm Nederland teistert, maar weer eens een stukje schrijven.
Woelige baren
Net als iedereen bevind ik mij op de woelige en onmetelijke zee die Corona heet. Om mij heen zie ik mensen die zich lijdzaam laten meevoeren en mensen die zich vanuit hun tenen verzetten tegen diezelfde zee. En mensen die op die zee proberen een beetje koers te houden door hier en daar te peddelen of gewoon even het schuitje met de kop in de wind leggen om de golven te kunnen nemen. Zelf behoor ik geloof ik tot die laatste groep. Aan zo iets als een wereldwijde pandemie kan je niet zo veel doen, behalve gewoon heel erg goed opletten en jezelf en de ander zo veel mogelijk te beschermen.
Af en toe roept er iemand ‘Land in zicht!’ en begint iedereen als een gek te roeien om maar zo snel mogelijk bij dat beloofde land te zijn. De hoop laait op en mensen verdringen elkaar op de snelste route naar dat eilandje van hoop. Maar dat je zo’n eiland op een onmetelijke zee ziet, wil nog niet zeggen dat je er zo maar komt. Zeestromen en stormen kunnen tussenbeide komen en voor je het weet peddel je van het eiland af in plaats van er naar toe. Dat je via een omweg dat land vol beloften bereikt is bijna wel zeker, zij het met enige vertraging. En misschien is dat maar goed ook want met al die mensen wordt het een puinhoop als je allemaal tegelijk aan land wil gaan. Dus als ik bij dat eiland kom blijf ik gewoon even buitengaats peddelen en wachten op mijn beurt. Die komt wel, daar heb ik vertrouwen in.
Retrospectie
Mijn hart bloed voor mijn collega’s met de zogenaamde stenen winkels, de mensen die een café of restaurant runnen of de mensen die hun brood verdienen met het organiseren van bijeenkomsten. Zij moeten met lede ogen aanzien hoe hun kindje langzaam sterft. Niet iedereen krijgt van overheidswege steun en moeten maar roeien met de riemen die ze hebben. Ik vind het hartverscheurend. Maar het is wel gewoon een keiharde realiteit en soms moet je even bij jezelf te rade gaan en wat retrospectie uitvoeren om je niet te laten meevoeren door allerlei onderbuikgevoelens.
De pandemie is niet iets dat door iemand is bedacht of verzonnen. Het is ook niet nieuw, een virus als de griep bijvoorbeeld beweegt zich al eeuwen over de wereld. De verspreiding van een virus kan alleen succesvol zijn als de voorwaarden daarvoor aanwezig zijn. En wij mensen hebben die voorwaarde geschapen. Mensen zijn sociale wezens en klieken graag bij elkaar, overal ter wereld en bijna zonder uitzondering. Bewegingsvrijheid is een groot goed en daar willen we niet in beperkt worden, ook niet eventjes. Maar om de lusten van onze massale samenleving te kunnen proeven moet je dus zo nu en dan ook de lasten daar van dragen. En je aanpassen aan de consequenties daarvan. Het is heel simpel, met hoe minder mensen je in directe, fysieke nabijheid bent, hoe minder kansen het virus heeft om over te springen.
Hou er de moed maar in!
Je kunt van alles vinden van het beleid van onze overheid. Daar heb ik ook zo mijn ideeën over. Maar ga er maar aanstaan om zo’n probleem op te lossen en al die 17 miljoen kikkers in je kruiwagen te houden. Die allemaal hun eigen idee hebben van de beste oplossing. Ik ben blij dat ik dat roer niet in handen hoef te hebben…..
Wat ik je wil meegeven in deze blog is in elk geval dat we de moed er nog even in moeten houden. Het komt goed, maar duurt gewoon wat langer dan we misschien dachten. Misschien kunnen we er beter op rekenen dat we pas in 2022 weer de draad kunnen oppakken. En kunnen terugkijken op een periode die op z’n minst louterend was. Een tijd waarin we goed doordrongen zijn geraakt van de dingen die er werkelijk toe doen in het leven en hoe kwetsbaar we onszelf kunnen maken.
Het feit dat er op zeer korte termijn verschillende vaccins zijn ontwikkeld om dit virus een kopje kleiner te maken moet ook vertrouwen geven in de ongebreidelde oplossingsgerichtheid van de mensheid. Wij kunnen dus het lot in eigen handen nemen, zolang het maar urgent genoeg is.
Ik hoop dus dat de mondiale vingeroefening om met een situatie als het Coronavirus om te kunnen gaan ook deuren opent voor een eensgezinde aanpak voor onze aarde. Hoe we de groei van de wereldbevolking kunnen beteugelen, minder grondstoffen opsouperen en minder CO2 gaan uitstoten. Die dingen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, net als de combinatie mensenmassa’s en een virus. We kunnen het. Niet vlekkeloos en niet moeiteloos, niet zonder slag of stoot, maar we kunnen het.
Jessica
