Wie zegt het niet: doe mij maar een hutje op de hei.

Tiny houses zijn hot. Veel mensen zouden er graag voor kiezen, enkelen doen het ook werkelijk. Maar een tiny house is echt wel iets anders dan een hutje. In een overgereguleerd land als Nederland is ook een tiny house niet de ultieme vrijheid. Zonder postcode en brievenbus ben je nergens in Nederland. En toch is het er nog op deze aarde….

Toen ik nog een heel erg klein meisje was verhuisde ons gezin naar de verenigde staten. Na een paar maanden in The Big Apple, New York City kwamen we terecht op een van god en alles verlaten stuk land in de Catskill Mountains in de staat New York. We woonden in een oud houten huis op een flinke lap grond. Het huis was de belichaming van de klassieke Amerikaanse horrorfilm. Oud, vervallen krakend in de wind, altijd de geluiden van werkend hout. Een open haard gemetseld van rivierstenen. Houten vloeren, houten wanden.  Als ik ’s avonds in mijn bedje lag hoorde ik het huis fluisteren. Maar ik vond het niet eng, want niemand had me toen nog verteld dat het eng was en een horrorfilm had ik nog nooit gezien.

De blokhut

Speciaal interessant was een oude blokhut die op het terrein stond. Waarschijnlijk het eerste huis wat daar gebouwd was en later vervangen door een groter en wat luxer huis. Het oorspronkelijke dak was inmiddels vervangen door golfplaten, maar de blokhut stond nog stevig op zijn benen en je had maar een klein beetje fantasie nodig om er weer een echt huis van te maken. Mijn zusje en ik gingen regelmatig op expeditie naar de blokhut die aan de zoom van het bos stond en in de hete zomerzon stond te bakken. De krekels zongen oorverdovend en verder hoorde je helemaal niets. Ik scharrelde wat rond in de donkere hut en probeerde me voor te stellen hoe de eerste bewoners van dit stuk grond leefden. Als ik maar lang genoeg stil bleef staan zag ik de inrichting van hun hut weer te voorschijn komen. De gietijzeren potkachel in het midden, waar ook op gekookt werd. Het bed in de hoek, de tafel met twee stoelen bij het raam, want daar was een beetje daglicht. De dierenvellen op het bed, de pannen aan haken aan de muur. Alle basisbehoeften die een mens nodig heeft op slechts enkele vierkante meters.

Wat heeft een mens nou nodig?

Het heeft me nadien altijd gefascineerd. Een mens heeft eigenlijk maar zo weinig nodig, mits hij of zij tijd heeft om de taken van het dagelijks bestaan uit te kunnen voeren. Hoe ver zijn we afgedwaald van dit simpele leven! Let wel, ik romantiseer het echt niet, het leven was voornamelijk heel hard werken. In de zomer moest je zorgen dat je genoeg reserves had om de winter door te komen, want in de winter, in anderhalve meter sneeuw kon je helemaal niets. En winkels waren er niet. Ook niet toen wij er woonden. Onze buren woonden op anderhalve kilometer afstand en dat was begin 19^e eeuw vast nog wat verder. En als je ziek werd had je gewoon dikke pech, dokters waren er ook niet en voortijdig doodgaan was dus altijd een reële optie.

Maar toch, die blokhut? Die is in mijn hart gebleven. En die stille verlaten plek? Die ben ik altijd blijven zoeken. Heel leuk dat ik via via op deze website terecht kwam. 127 pagina’s met de meest fantastische afgelegen huisjes, hutjes, kasteeltjes. Modern en ouderwets, simpel en waanzinnig van uiterlijk. Op alle mogelijke desolate plekken op aarde. Waar je heerlijk bij weg kunt dromen. Ook een manier om de stilte op te zoeken of inspiratie op te doen. Je kunt via die website ook tekeningen van de meest fantastische huisjes aanschaffen. Ik deel het graag met je.

Nog even dit over de naam:

De naam van de website doet je denken aan heel andere soort websites… die je liever niet bezoekt. Ik zou er niet snel op klikken, maar wees gerust, je krijgt niets onbetamelijks te zien, alleen maar mooie dingen. Er is ook een boek van gemaakt, de informatie vind je op de website.

Droom ze!

Jessica

P.s.: ik heb geen enkel belang bij die website, of wat ze verkopen. Ik vind het gewoon mooi en wil het met anderen delen.