Het Haasje
“Hou je van fazant?” Mijn overbuurman schoot me aan toen ik heel vroeg op een koude zaterdagochtend begin december de krant uit de brievenbus haalde. Mmm jazeker! Ik hou van fazant om te zien en te horen, maar ook om te eten. Buurman is levensgenieter en jager. Die dag op het jagerspad met zijn hond en jagersvrienden. En hij zou kijken of er een fazant te regelen was. En ik hoopte dan maar dat hij geplukt en wel afgeleverd zou worden, hoewel ik best ervaring had met een fazant of kip schoonmaken; toch geen lievelingsbezigheid.
’s Avonds om een uur of acht ging de bel. Ik deed de deur open. Buurman duwde zijn knuist zowat in mijn gezicht, met daarin poten waaraan een enorme haas hing. Ik was even stil en pakte verbouwereerd de haas aan. “Zo, de fazanten vlogen dus wel erg laag vandaag” kon ik nog uitbrengen. Hij grinnikte en zei ‘geen fazant gezien vandaag‘ en ‘smakelijk’ en ‘succes’, draaide zich om en was weg. Daar stond ik in de gang. Met die enorme en prachtige en erg dode haas in mijn handen. Tja ik moest er dan toch aan geloven. En mijn trots verbood me om alsnog hulp in te roepen van buurman. En was ik niet altijd degene die stoer zegt dat als je vlees wilt eten je dan ook bereid moet zijn om het onplezierige wat er bij hoort uit te voeren? Ik kon hem natuurlijk ook begraven in de tuin….
Sorry, sorry
Ik heb de haas in de schuur aan een balk opgehangen om hem, volgens goed gebruik een paar dagen te laten besterven. Ik hoorde mezelf steeds ‘sorry, sorry’ zeggen tegen het dode dier als ik er langs liep.
Toen ben ik achter de pc gaan zitten en heb met een diepe zucht ‘haas villen’ gegoogled. Waar zouden we zijn zonder internet?
De volgende dag wist ik steeds iets te verzinnen om die rot klus uit te stellen. Maar uiteindelijk kon ik er niet langer omheen. Hup! Aan de slag, met frisse tegenzin. Een scherp mes, een grote houten plank, een oude jas aan en het ‘feest’ kon beginnen. Ik heb eerst de haas bedankt, voor zijn bestaan. En me even zijn leven voorgesteld. In het vrije veld met de regen en de wind en de zon. En het einde, wat te zien aan de inslagplekken van de hagel slechts een oogwenk is geweest. Een dier doden en opeten, dat moet je bewust doen. Of helemaal niet en je aan een vegetarisch dieet houden. Ik ben trouwens ook geen voorstander van de jacht voor de lol, mocht je daar je vraagtekens bij hebben. En mijn buurman ook niet. Het gebied waar ik woon heeft best veel wegen en hazen en reeën zijn regelmatig de pineut. Als er te veel van zijn worden ze sneller aangereden en dat is vaak verschrikkelijk voor de dieren zelf, want niet op slag dood. Jagen is een betreurenswaardige noodzaak hier en dieren zijn altijd de klos als ze hun leefgebied moeten delen met veel mensen.
Wraak
Het mes de eerste keer in het vel zetten viel niet mee, maar daarna ging het eigenlijk verbazingwekkend makkelijk. Eigenlijk is het niets anders als een soort jasje uitsnijden en het van het dier afstropen. Alleen het korte witte staartje. Daar brak ik een beetje. Want dat kan je niet lossnijden en ik moest een snoeischaar pakken en het staartje afknippen om de jas uit te kunnen trekken. Ook het verwijderen van de ingewanden ging uiteindelijk makkelijk en was niet zo’n horror als ik het me voorstelde. Na een uurtje werk lag daar een prachtige gevilde haas. Alsof ie zo bij de wildpoelier vandaan komt. Ik heb hem aldus overhandigd aan echtgenoot die er een smakelijke maaltijd van heeft gemaakt. De haas was heerlijk. En nam wraak. Ik brak een vulling op een hagelkorrel die er in was blijven zitten. Vlees eten? Je moet er wel wat voor over hebben.
Jessica
Bewaren
