16 juni 2015 – Blog over een Ulu mes. Een wat?
Ik ben in het verleden enkele keren in Alaska geweest, op bezoek bij vrienden. Reizen om nooit meer te vergeten in dit land van eindeloze natuur. De ervaring om daar in een bos te lopen of te overnachten op een boot in een baai, geen mens in honderden kilometers omtrek. Het doet je beseffen dat je als mens heel nietig bent. Dat je eigenlijk niks te vertellen hebt en je afhankelijk bent van toeval en natuur en je gezond verstand. En dat je dus altijd je hersens moet gebruiken om te voorkomen dat je een humeurige beer tegenkomt of van de boot flikkert in water van maar 10 graden Celsius. Want dan heb je wel een probleem. Verslappen van de aandacht kan je het leven kosten. Er is geen hulpdienst, geen ANWB, niks. En ondertussen zie je die prachtige, overweldigende en voor het oog ongerepte natuur. Die de kracht heeft om rampen te overkomen. Zoals het vergaan van de olietanker Exxon Valdez in de Prince William Sound in 1989, waarbij tussen de 41.000 en 132.000 m3 ruwe olie in zee liep. 1900 kilometer kustlijn van Alaska raakte besmeurd met olie en vele zeedieren en vogels waren de pineut. Maar de veerkracht van de natuur is ongekend. Nog steeds zie je daar zeeleeuwen en zeeotters spelen in de golven. Enorme kolonies van zeevogels kleuren de rotsen wit. Als je de natuur de tijd geeft kan ze zich grotendeels herstellen.
In Anchorage ben ik in een fabriekje geweest waar ze Ulu messen maken. Deze messen werden oorspronkelijk van walvisbeen of leisteen gemaakt, afhankelijk van de woonplaats van de mensen. De messen zijn uitzonderlijk scherp en worden gebruikt om robben uit te benen, vlees en knollen mee fijn te hakken, huiden mee te snijden en ongetwijfeld ook om navelstrengen door te snijden. Tegenwoordig gewoon een heel fijn gereedschap voor in de keuken.
Ik wilde laatst salsa maken van tomaten en kruiden en greep gewoontegetrouw in de keukenkast naar de staafmixer met snij kommetje om de boel fijn te hakken. Maar ja, na ruim 25 jaar trouwe dienst had het ding het dus opgegeven. Niks hakken. Niks repareren ook want het ding kan niet open zonder schade. In de recyclebak dan maar. Grrrr. Mijn oog viel op het Ulu mes wat in de vensterbank stond. Ja. Daar is dat ding dus voor gemaakt. En inderdaad, in een oogwenk had ik tomaten, kruiden en knoflook in de juiste formaat stukjes gehakt. Zonder me in de vingers te snijden en zonder een lamme poot. (Want om de een of andere reden heb ik geen kracht meer in mijn handen). En ik dacht ‘waarom gebruik ik dat ding niet gewoon vaker?’ De messen zijn vrij onbekend in Nederland, behalve bij survival liefhebbers. Maakt onbekend onbemind? Hup, messen besteld in Alaska. Niet zonder slag of stoot want export, daar hebben ze nog niet zoveel ervaring mee. Maar het is gelukt. En nu dus verkrijgbaar bij Handig Goed. Want ze zijn echt handig en goed gemaakt door een indiaans familiebedrijfje in Anchorage, van zoveel mogelijk lokale grondstoffen. Ik gun iedereen een stukje Alaska in de keuken! Kijk maar hier.
En die staafmixer? Dat plastic ding komt er bij mij niet meer in.
