8 januari 2015 Bij het zoeken naar nieuwe spullen sta ik regelmatig voor een uitdaging. Dan heb ik iets zo handigs gevonden dat ik het wel kan uitschreeuwen. Een tweede blik en onderzoek leert dan meestal dat er toch weer een onhandig detail aan zit. Of een verkeerd plastic onderdeel heeft. Diepe teleurstelling voel ik dan weer. Hoe handiger hoe groter de teleurstelling, want wat een gemiste kans!
En ik vind dingen die niet per se duurzaam zijn geproduceerd, maar wel hartstikke duurzaam in het gebruik. Kunnen jaren, zo niet decennia mee. En dan dus een potentiële erfenis voor je (achter) kleinkinderen. Hoe duurzaam is dat?
Van oma heb ik een paar dingen geërfd die zij haar hele leven heeft gebruikt en ik nu ook (weer) gebruik. Een pureestamper bijvoorbeeld. Een nogal log geval van ijzer met een rood gelakt handvat. De rode lak is inmiddels wel verdwenen maar ik weet nog goed dat zij daar aardappelpuree mee maakte, of stamppot. En nu ligt hij in mij la en gebruik ik hem. Omdat hij beter werkt dan degene die ik zelf ooit bij de Blokker kocht. Hij is namelijk langer en heeft een veel betere grip dan dat wiebelding van de blokker met zijn plastic handvat. Die is dus naar de kringloop gegaan in de hoop dat een ander er toch mee geholpen is. Ook haar petroleumstel is weer in gebruik genomen. Werkt prima met lampolie en er al heel wat sudderpotjes mee gemaakt. Mijn oma was zuinig op haar spullen en hield niet van fratsen. Getrouwd in de crisisjaren en drie opgroeiende kinderen in de oorlog wist ze van nood deugd te maken. Restjes werden altijd opgemaakt. Dingen werden hergebruikt. Kleding werd versteld, sokken gestopt en spullen netjes behandeld. Zij heeft daar nooit over nagedacht, het was een natuurlijke instelling. En nu gebruik ik, haar kleindochter, sommige spullen nog steeds. Omdat er nu weer crisis is. Een andere weliswaar, maar het grootschalig verspillen van grondstoffen kan je toch echt een crisis noemen. Overbodige dingen worden afgedankt en weggegooid. Verbrand. Wat een verspilling!
Ik merk dat ik zelf ook anders over die dingen na ben gaan denken. Over waar mijn spullen blijven als ik er niet meer ben. Gaan ze in een zwiep naar de opkoper die de beste dingen er uit pikt en de rest naar de stort brengt? Worden ze met zorg uitgezocht en verdeeld? Gaat er nog iemand heel erg veel plezier aan beleven? Ook bij de spullen in de winkel telt dat mee.
Ik weet het ook niet en zal het moeten loslaten. Maar ik zal er in ieder geval voor zorgen dat de dingen nog gebruikt kunnen worden en hoop maar dat de wereld iets minder gek is tegen die tijd.
